Het onderstaande stuk komt uit een verslag dat ik aan het eind van de Alo heb gemaakt. In het stuk beschrijf ik hoe supervisie ervaren heb en welke bijdrage de medestudenten en docent Joop van der Sman daarin hadden.

De supervisie heeft mij zeer geholpen in mijn leerproces. Al in een van de eerste bijeenkomsten kwamen er veel emoties bij mij boven. Zoals ik het heb ervaren is er een snaar geraakt, is er iets ‘gebroken’, maar dat heeft er voor gezorgd dat ik mij veel heb kunnen ontwikkelen dit jaar. Ik weet niet of dit kwam omdat ik er nu voor open stond, maar misschien was het voor mij nu wel het moment om echt eens in de spiegel te kijken.

Door de steun van de medesupervisanten heb ik dit als prettig ervaren en vond ik het ook niet erg om mijn emoties te tonen. Omdat zij luisterden en goede vragen stelden was er voor mij een prettige sfeer. Hierdoor ben ik er zelf ook echt voor gegaan, ik wilde graag weten waardoor ik bepaalde emoties voelde om mijzelf te kunnen ontwikkelen.

Tijdens de supervisie dit jaar heb ik het meeste bereikt als ik terug kijk naar de reflectie van de voorgaande jaren. Ik heb vooral veel over mezelf geleerd en over mijn angsten, als ik het zo maar even zal zeggen. We hebben het vaak besproken met behulp van transactionele analyse en ik vond dit allemaal erg logisch klinken en herkende het bij mezelf. Ik kan nu zeggen dat ik nu beter vanuit mijn Ouder kan handelen en het Kind meer los kan laten. Ik wist altijd wel dat ik perfectionistisch was, maar op deze manier had ik er nog nooit over nagedacht. En er waren ook nooit situaties voor gekomen waarbij ik heb ervaren dat ik iets niet kon en waarbij ik dus ‘niet aan verwachtingen kon voldoen’. Door dit te hebben ervaren en er zo uitvoerig over gesproken te hebben, zowel bij de supervisie als privé heb ik echt het gevoel dat ik als mijzelf als persoon ontwikkeld heb het afgelopen jaar. Dit werkt ook weer door naar mij als lesgever is mijn opvatting.

Dit jaar had ik geen verwachtingen van de supervisie, ik wist niet wat ik zou leren. Dat kun je natuurlijk nooit weten, maar ik had niet verwacht dat ik de supervisie zo nuttig zou vinden. Dus ik kan wel zeggen dat wat ik geleerd heb meer dan voldoende was.

Wat betreft het leerproces van supervisie, het maken van de verslagen en het reflecteren met elkaar denk ik dat ik een goede bijdrage heb geleverd. Persoonlijk vond ik het schriftelijk reflecteren zeer nuttig en was ik dan zelf al bezig met reflecteren. Ik denk dat mijn verslagen ook prettig waren om te lezen voor anderen. De verslagen van Daan en Liset vond ik altijd interessant om te lezen, omdat zij soms met hele andere dingen bezig waren en soms met dingen die ikzelf ook tegen kwam of zou kunnen komen in de toekomst. Hierdoor denk je al snel mee en probeer je jezelf in die persoon te verplaatsen. Dan ga je vragen stellen en probeer je erachter te komen waardoor die persoon bepaalde dingen ervaart. Aan de andere kant betrek je het ook op jezelf en vraag je jezelf af hoe jij in een dergelijke situatie zou reageren of iets dergelijks al ervaren had. Hierdoor leer je dus ook weer over jezelf.

Tijdens de bijeenkomsten vond ik dat de tijd altijd goed verdeeld was over de supervisanten en dat iedereen de tijd had om zijn of haar zegje te doen. Soms vond ik de inbreng een beetje oppervlakkig en dan vond ik het extra lastig om vragen te bedenken. Met oppervlakkig bedoel ik dat de stand van zaken besproken werd, zonder dat er een echt nieuwe inbreng met een duidelijk onderwerp was. Ik vond het prettig dat wanneer dit gebeurde of Joop toch met scherpe vraag kwam om de persoon en de medesupervisanten op weg te helpen of er werd minder tijd aan besteed. Ik bedoel daar mee te zeggen dat er dan niet naar ‘problemen’ gezocht werd als dat niet nodig was. Supervisie voor mij hoeft niet altijd intens te zijn, om het zo maar even te zeggen. Dat was bij mijn supervisie ook gelukkig niet het geval.

Ik denk dat ik goed heb geluisterd naar de anderen, vragen heb gesteld, maar misschien niet altijd zo sterk daar in ben geweest. Vragen stellen, zonder te sturen blijft toch lastig. Ik ben denk ik wel vooruit gegaan en probeer soms ook te denken vanuit de transactionele analyse, maar blijf het lastig vinden. Ik denk dat dit te leren is door nog veel meer te doen.

Ik vond het wel leuk als je merkt dat iemand door vragen verder is gekomen en weer op een andere manier naar de dingen ging kijken.

Als ik straks werk op een school zou ik vooral in mijn eerste jaar(en) prettig vinden als er iets als supervisie was. Voorwaarde is natuurlijk dat dit in een prettige sfeer gebeurt, om te kunnen leren en om verder te ontwikkelen. Op de middelbare school waar ik stageloop hebben zij dit voor beginnende docenten en dat spreekt mij wel aan. Daar zijn ze ook met een groepje, ik vind het prettig als je erover kan praten met mensen die hetzelfde ervaren of kunnen ervaren als jij. Eigenlijk een soortgelijke setting als dat in deze supervisie was.

De supervisie zou dan niet te vaak moeten plaats vinden, want ik merkte als er een korte periode tussen zat ik soms ook ‘oppervlakkiger’ was met mijn inbreng.

Voorwaarde voor mij is trouwens wel dat er een supervisor bij is, iemand die echt de juiste vragen kan stellen. Bij onze bijeenkomsten denk ik dat we vaak niet zo ver hadden gekomen zonder de vragen of opmerkingen van Joop.